Hoe kan dit?

Hoe kan dit?

Wat een dag is het vandaag

dagkrant wemelt van voorspellingen

treinen rijden niet, politie loopt

naakt

over de mensenregels, vader

zwoegt voor de dagelijkse adem

geluk gaat bij me weg en zwaait

bij het afscheid alle visjes uit

woorden laten me in de steek

moeder huilt om niet

bestaande schaduwen in de kelder

groen verliest zijn vinger

zus is zwanger van verdriet, boeken

ruilen

zich voor etenscoupons, de geschiedenis

herhaalt zich en niemand, niemand

die zich afvraagt hoe dit kan gebeuren!

©Nafiss Nia

Je stilte

Ik vergeet je stilte niet
ik vergeet je wegzijn en jezelf verstoppen niet
ik vergeet je compromissen,
je nee-nee-schudden en -ja-ja-knikken niet
ik vergeet je ontzielde leuzen niet
ik vergeet je leugens niet
je hoogmoed
je schreeuw
je woorden
je daden
je misdaden ook niet
maar vooral je stilte vergeet ik niet.

© Nafiss Nia

Overpeinzing

1

Naast het raam zit je
in je kamer.
Het lawaai van de krekels
Wekt de niet gebeurde
herinneringen op.
Iedere vezel van het
gordijn valt in slaap
hunkerend naar de komst
van een onbekende
en jij zit naast het raam
in je kamer
wachtend!

Ik ken een man die zijn ziel
in een melkfles stopt en
aan de kindertijd van
de oceaan overlaat
hij hoopt dat de vissen hem
op een dag als kind aanvaarden
het verlangen om opgevist te
worden zuigt zijn adem op.
Zijn vader was een visser!

ik ken een vrouw die zich
met haar dagboek wast
die tijdens het werk haar
stem in een kluis opbergt
en zo nu en dan stotterend
de zwijgende slaapliedjes neuriet.
Het verlangen om gevangen te
te worden zuigt haar adem op.
Haar vader was een cipier!

En jij!
Jij zit gewoon naast het raam
in je kamer.
Wachtend!

©Nafiss Nia

Ik wou

Zij komt, 
het verleden ook.

Ik wou 
dat ik haar vast kon houden
zonder gisteren.


Uit: Esfahan, mijn hoopstee

Een ander huis voor de buren

Ik roep hem en zijn wenkbrauwen
fronsen. Misschien ben ik de oorzaak,
mijn stem, mijn wijsvinger of de dromen
die ons van elkaar scheiden of de gemiste
ochtenden dat we zouden uitslapen en
aan de zwaluwen denken of de dagelijkse
ruzie van de buren en de onrust van de
straatlampen wanneer het regent.

Ik roep hem niet meer, ontken het getik
van de wekker, zeg het abonnement van
de televisiegids op en ga niet voor een kopje
koffie naar het café om de hoek.

Misschien klopt niemand meer aan
leent niemand meer suiker en brood.
Misschien glijd ik voorgoed onder
met ‘Desperate housewives’ op
dinsdagavond, Shiatsu therapie op
zaterdagochtend en de frons in zijn
wenkbrauwen. Misschien als de buren
verhuizen, komt alles goed, zelfs de onrust
van de straatlampen wanneer het regent.

©NafissNia (Uit: De Momenten wachten ons voorbij)